Rozdział trzynasty.

Wielka Krokiew | godzina 12.00

Po deszczowym dniu nie było ani najmniejszego śladu, więc dzisiejszego dnia chłopaków czekał trening. Kruczek nie odpuszczał im, gdyż zbliżały się zawody LGP i twierdził, że trzeba pokazać klasę oraz przestraszyć formą przeciwników. Szkoda, że jedynie on wbił sobie to dosadnie do głowy, a każdemu innemu było obojętne co robić. No bo co tu począć, jak jednego dnia na termometrze jest ledwie piętnaście stopni, a kolejnego ponad trzydzieści w cieniu. Biednym chłopakom parują się tyłki w tych obcisłych kombinezonach! Jeszcze trochę, a będą mieli większe odparzenia niż niemowlaki od pampersów.

- Ja wiem, że wam gorąco. Ja to wszystko rozumiem.. - westchnął pan Łukasz, siadając na stołku w klimatyzowanym pomieszczeniu. Pot lał się z niego strumieniami, ale co tam - przecież nie można pokazywać swoich słabości, gdy chce się kogoś czegoś nauczyć, prawda? - Ale nic na to nie poradzę, że robota jest taka, a nie inna. - machnął dłonią, po czym otarł czoło w skrawek koszulki i zerknął na Łukasza Gębalę, który wyglądał jakby miał zaraz wyzionąć ducha. - Nie powinieneś czasem masować Kamila? - uniósł brwi w geście zdziwienia. 

- Powinienem. - odparł. - Ale nie mogę masować ludzi, kiedy się do nich przyklejam jak ośmiornica. 

- O Boże.. - westchnął po raz kolejny Kruczek. - Zabierzcie mnie do domu. 

- Może zróbcie sobie po prostu przerwę? - zabrałam głos, kiedy cisza zaczęła wyjadać mi wszystkie najmniejsze narządy w uszach. - Nie da się skakać w południe, bo wtedy jest największe słońce. Nie uczyli was tego na szkoleniach? - Kruczek przytaknął, a jego asystent zaczął pogwizdywać sobie pod nosem. - No ludzie, naprawdę? - przewróciłam oczyma.

- Nie możemy zrobić przerwy, bo na potem mamy zaplanowane zajęcia. - powiedział trener. 

- Woli pan ugotować im tyłki albo coś innego w kombinezonach? - po pomieszczeniu rozniósł się śmiech skoczków. - Piotrek jak Piotrek, ale Kubacki chciałby mieć jeszcze dzieci. 

- Amelia na prezydenta! - krzyknął wspomniany blondas, ale uciszył go srogi wzrok Kruczka. - Sorki. - zrobił minę potulnego baranka i nie odzywał się już ani słowem. 

- Chyba lepiej masować im plecy niż wsmarowywać kremik na odparzenia w tyłek. - skwitował Gębala. Był chyba jedynym facetem ze sztabu szkoleniowego, który trzymał moją stronę. 

- Kiedy my musimy sprawdzić ich skoki przez płotki, pozycje najazdową... - Klimowski zaczął wymieniać wszelkie możliwe zajęcia jakie tylko mogły być. 

- Z tego co wiem to są to zajęcia, które można by było wykonać na sali. - przytaknęli mi. - Co za baran odwołał wczoraj trening, gdy można było to zrobić! 

- Hamuj się panienko. - ostrzegł pan Zbigniew. Przeprosiłam go, żeby nie było między nami jakichś zgrzytów i zajęłam miejsce pomiędzy umierającym Kamilem Stochem, a wachlującym się Jankiem i spojrzałam znacząco na panów trenerów. 

- Macie dwie godziny czasu wolnego na odpoczynek. - powiedział Kruczek, po czym zgarnął teczkę z papierkami, jakieś inne szpargały i udał się na pogawędkę z panem Zbyszkiem. 

- Nie musicie dziękować. - powiedziałam do chłopaków z wymuszonym uśmiechem, gdyż sądziłam, że sami się domyślą, że za pomoc się dziękuje. 

- Dziękujemy! - krzyknęli chórem i wyszczerzyli się jak stąd do Maroka.

- 4,50 - powiedziała miła, starsza kasjerka. Zapłaciłam za loda i butelkę wody, po czym wyszłam ze sklepu i zajęłam się rozpakowywaniem loda. Spotkałam się też z pytającym wzrokiem jakiegoś przejeżdżającego rowerem pana, kiedy patrzył na butelkę wody ulokowaną między moimi nogami. Nie byłam feministką, co to to nie! Usiadłam na schodku i miałam zamiar zacząć delektowanie się lodem, kiedy na horyzoncie ujrzałam Bartka. Byłam przygotowana na jakiekolwiek docinki i przyznam szczerze, że byłam w cholernym szoku, kiedy przeszedł obok mnie obojętnie i nawet powietrze wstrzymał. A przecież myłam się poprzedniego dnia..

- Cholera! - mruknęłam, widząc, jak lód skapuje mi na spodenki i nogę, a przy okazji leci też po ręce. Niewiele myśląc wrzuciłam go do otwartego kubła na śmieci i weszłam ponownie do sklepu po chusteczki higieniczne. Stanęłam za Bartkiem, który był właśnie obsługiwany i czekałam aż wreszcie zapłaci i sobie stąd pójdzie. 

- Pięć złotych. - głos kasjerki wyrwał mnie zamyślenia. Zwróciłam uwagę na Kłuska, który szukał pieniędzy w kieszeniach i uśmiechnęłam się pod nosem. Jak mi było wtedy przykro to nawet sobie nie wyobrażacie! 

- Zapisze mi pani? Zapłacę po południu. - zapytał z miną niewinnego chłopca. 

- Nie zapisuję, przepraszam pana. - odparła. Zrezygnowany chłopak odszedł od kasy i wyszedł, a swoje "zakupy" zostawił na ladzie. 

- Chusteczki higieniczne poproszę. - powiedziałam. - I to niech pani też doliczy. - przysunęłam bartkowy napój energetyzujący i loda. Ze sklepu wyszłam chwilę później, nawet Kłusek nie zdążył daleko odejść, bo śmiało zdążyłam go dogonić i zajść mu drogę, bo księżniczka nie chciała zwrócić na mnie swojej królewskiej uwagi. - Zatrzymajże się, bo nie dam rady cię już gonić. - wysapałam. 

- Nikt ci nie każe. - prychnął i chciał mnie wyminąć. Patrząc na niego z ukosa przypominałam sobie dlaczego jest dla mnie jeszcze bardziej nie miły niż był. Przedwczorajsza impreza, wydarzenia na niej. - Wiem, że nie chcesz ze mną gadać, ale chciałam dać ci tylko to. - wyciągnęłam zza pleców rzeczy, które chciał zakupić i delikatnie się uśmiechnęłam. 

- Kupiłaś to? - zdziwił się. 

- Żyjemy w dziwnych relacjach, ale nie pozwolę ci zdychać w taki upał bez picia, czy nawet loda. - odparłam. Przez chwilę patrzył na mnie jak na brzydkiego chochlika, który wyskoczył mu nago z tortu, a potem się uśmiechnął. 

- Dzięki. - pokiwał głową i odebrał ode mnie swoje rzeczy. - Oddam ci pieniądze po treningu, okey? 

- Nie ma problemu. - machnęłam ręką i miałam na myśli oddalenie się od chłopaka, kiedy ten zapytał:

- Może usiądziemy? - wskazał na ławkę stojącą między świerkami. Niepewnie skinęłam głową i ruszyłam w stronę siedzenia. Czułam się normalnie w jego towarzystwie, ale denerwowałam się tym, że zaraz zapyta o tamten wieczór, że padnie pytanie "naprawdę jestem dla ciebie nikim?". Dlatego byłam wdzięczna, gdy po kilku nijakich zdaniach, na horyzoncie pojawił się Krzysiek Leja i trochę starszy od niego Maciek Kot. 

- A tu co za randkowanie? - młodszy wepchnął się pomiędzy mnie a Bartka. 

- No chyba nie. - mruknął Kłusek.

- Przyszliśmy cię szukać, bo zaraz trening. - Maciek skierował swoje słowa do Bartka. Ten zaś spojrzał na niego spod byka i zgniótł pustą puszkę po napoju i rzucił za siebie. 

- Jaka świnia! - wrzasnął Krzysiek. - Wiesz, że biedne dżdżownice mogą przez ciebie zginąć? Wiesz ile ta zwykła dla ciebie puszka może im wyrządzić krzywdy?

- Co z tobą jest nie tak? - zapytałam. 

- Krzychu nie może sobie znaleźć dziewczyny, więc postanowił zostać ekologiem. - skwitował Bartek i klepnął blondyna po plecach. We dwóch, zawzięcie o czymś rozmawiając, udali się przede mnie i Maćka i kierowali się w stronę skoczni, a ja w towarzystwie Kota ciągnęłam się na szarym końcu i rozmawiałam z nim o wszystkim i niczym.

Dom rodzinny Klemensa | godzina 20.10

Wieczór w domu był nadzwyczaj spokojny. Rodzice wyjechali dzisiaj rano, co dało mi w końcu święty spokój, a wujostwo zakopało topór wojenny ( zapewne na kilka porządnych minut ). Jedynie Klemens powodował spięcia na linii i przez  niego miałam zamiar wcześniej udać się do swojego pokoju. Nadal był na mnie wkurzony. 

Siedziałam na fotelu z nogami założonymi na stoliku i przeglądałam typowe plotkarskie strony. Zawsze się tym zajmowałam, kiedy naprawdę nie miałam co robić i nudziło mi się do potęgi entej. Już miałam zamykać laptopa z myślą pójścia pod prysznic, kiedy drzwi uderzyły z hukiem o ścianę, a w nich stanął Klemens. Gdyby można było dodać efekt piorunów to idealnie nadawałyby się do jego "wejścia smoka".

- Cóż za zaszczyt mnie spotkał. - mruknęłam najciszej jak tylko się dało i usiadłam na fotelu tak jak Bóg przykazał. - Jaki jest powód twojej wizyty? - popatrzyłam na milczącego Klimka, który zdążył zadomowić się na moim tymczasowym łóżku. - Przyszedłeś sobie posiedzieć? Okey, to ja idę pod prysznic. - wstałam z miejsca, by wziąć czyste rzeczy i udać się do łazienki.

- Przyszedłem pogadać. - powiedział. Usiadłam ponownie na swoim miejscu i patrzyłam na niego wyczekująco. - No nie może tak być, że jesteśmy rodzeństwem i nie rozmawiamy ze sobą przez jakieś byle pierdoły. - przytaknęłam mu. - Gadałem z Agnieszką.. Nawet ona mnie ochrzaniła i w dodatku zaczęła mówić, że cieszy się, że w końcu ktoś wjechał mi na ambicję, bo może w reszcie się trochę ogarnę i przestanę być upierdliwym piernikiem.. - zaśmiałam się z określenia jakie sobie przypisał. - W każdym bądź razie byłem na ciebie cholernie zły, ale... no jesteśmy różni, Melka, nasze życie wygląda inaczej i nikt nie każe nam się dogadywać w każdej sprawie..

- Dopiero to zauważyłeś? - wtrąciłam mu się w zdanie. 

- Nie przerywaj mi. - spojrzał na mnie znacząco, więc zamilkłam. - Zawsze byliśmy inni. - westchnął. - Nawet teraz jesteśmy inni. Ty żyjesz z tym od dziecka, a ja od wczorajszego wieczoru..

- Czekaj, ale o czym ty mówisz? - zaśmiałam się. 

- Jak to o czym? - uniósł brwi ku górze. - Ty o niczym nie wiesz? Nikt ci nie powiedział, czy po prostu wyleciało ci to z głowy?

- Naprawdę o niczym nie wiem.

Klemens spuścił głowę w dół i głośno wypuścił powietrze, po czym podrapał się po karku. Zaczynałam obawiać się tego, co miałabym wiedzieć, a nie wiem i już byłam pewna tego, że nie będzie to nic miłego. 

- Jesteśmy rodzeństwem, Melka. - powiedział poważnym tonem. - Nie ciotecznym, ale rodzonym.. 

Od autorki:

Obiecałam, że będzie szybciej, więc jest! Podoba mi się, ale ocenę zostawiam Wam :)

Miłego ( mega słonecznego ) dnia Wam życzę ;*