Epilog

Miłość jest tym, czego nie można zgubić.

Miłość jest tym, co zmienia przeszłość.

Miłość jest tym, co czyni jedno z dwojga.

Miłość jest tym, co niszczy lęk. 

Miłość jest tym, co zalepia dziury. 

Miłość jest tym, mówi w ciszy.

Miłość jest tym, co pozwala cię zobaczyć.

_____________________

- Możesz się nie zgrywać i powiedzieć gdzie ona jest?! - wrzasnąłem na zdezorientowanego Maćka i uderzyłem pięścią w stół. Na jego twarzy malowało się przerażenie i strach. Czyżby z wiecznego chojraka nie pozostało ani śladu? - Przecież wiem, że maczałeś w tym swoje paluchy. Jako jedyny miałeś ochotę przelecieć ją w pierwszym lepszym miejscu, więc to na pewno twoja sprawka!

- Nie mam zielonego pojęcia gdzie ona jest. No ile razy mam ci to kurwa tłumaczyć?! 

- Gdybym cię nie znał to jeszcze byłbym skłonny uwierzyć na słowo. - warknąłem. 

Byłem tak zdenerwowany, że zaczynałem bać się sam siebie, ale miałem powód. Przez moje głupie zachowanie Melce mogło się coś stać. Nie darowałbym sobie, gdyby coś jej się stało, gdyby w telewizji powiedzieli o śmierci dziewczyny i byłaby to akurat ona. Wtedy byłbym skłonny zrobić sobie krzywdę i nie byłoby nikogo kto mógłby mnie powstrzymać.

- Szukaliście jej wszędzie? - zapytał Maciek.
- Pokręciliśmy się w okolicy działki, no ale nic istotnego nie znaleźliśmy. - odpowiedział Grzesiek.
- Jedynie Bartek znalazł wczoraj jej telefon i Grzesiu odkrył ślady na jezdni, ale to raczej żadna poszlaka. - dodała Agnieszka.
- Chodziliście po lesie?
- Nie zdążyłaby w tak krótkim czasie wbiec głęboko w las. Poza tym ją wołałem.
- Może się zgubiła, co? Ciemno było, biegła, wypadł jej telefon... potem się zorientowała, że ją wołasz, chciała iść do ciebie i zgubiła drogę. - Maciek filozofował na każdy możliwy sposób. Niby mogło być w tym trochę prawdy. Tylko że nie chciało mi się w to wierzyć.. - Tam jest rozgałęzienie dróg, no nie? Jedna prowadzi od waszej strony na działkę, a drugą można dojechać z mojej strony. Może trzeba pojechać  tą drugą drogą i sprawdzić czy jej tam gdzieś nie ma?
- Ty naprawdę jesteś taki głupi? - syknąłem.
- Nie widzisz, że stara się nam pomóc? - powiedział Miętus.
- Od kiedy go tak bronisz? - z nerwów wstałem z krzesła i byłem na równi z Krzyśkiem.
- Od wtedy, gdy ty zachowujesz się jak głupi psychopata i chcesz każdego okładać po ryju zamiast logicznie pomyśleć!
Usiadłem ponownie na krześle i wsłuchiwałem się w rozmowę Maćka z resztą. Tak nagle wszyscy stanęli po jego stronie jakby naprawdę był niewinny! A przecież wszystko było jego winą, na pewno maczał w tym swoje palce, a teraz zgrywał niewiniątko.
- Jedziemy. - zakomunikował Krzysiek.

****

- Uważajcie, bo tu będzie. - mruknąłem pod nosem, idąc za resztą. Od dobrych dwóch godzin kręciliśmy się po lesie i jakoś prócz kilku wron nie było tu żadnego żywego stworzenia. 

- On się może w końcu zamknąć? Mam go dość. - Biegun wymienił znaczące spojrzenie z Agnieszką. 

- Nadal tu jesteś? - zapytałem ironicznie. - Psujesz mi powietrze. 

- Oh zamknijcie się w końcu, bo przez wasze durne docinki nie można niczego usłyszeć! - ryknął Kot. 

I tak oto nastała głucha ciszą, którą od czasu do czasu przerywały rozmowy Maćka z Krzyśkiem. Dwaj pieprzeni detektywi. Malanowski i partnerzy na żywo! 

- Słyszeliście? - Kot obrócił się w naszą stronę i nastawił ucho. - Słyszycie to? - zapytał. Pomimo nasłuchiwania nie udało nam się niczego usłyszeć. Ruszyliśmy za Maćkiem, który powoli zaczął iść drugą stronę niż mieliśmy zamiar. 

- Gdzie ty leziesz? - zapytałem. 

- Wiem co to za okolica. - odparł, przystając na moment. - Jeśli pójdziemy w tę stronę to wyjdziemy przy starej leśniczówce. Nie słyszeliście jak trzaskały gałęzie? 

- Nie. - burknąłem. 

- Chodźcie...

****

- Przecież tutaj jest kompletny syf. Żadna normalna osoba nie skryłaby się w takiej norze. - powiedziała Agnieszka. 

- Jesteś idiotą. - rzucił Grzesiek w stronę Maćka, a ja uśmiechnąłem się pod nosem.
Obeszliśmy leśniczówkę dookoła. Zaglądaliśmy przez okna, lecz były one zasłonięte starymi gazetami. Chwilę później Grzesiek rzucił się w stronę wejścia, choć wszyscy spodziewaliśmy się, że drzwi są zamknięte. Jednakże bez problemu uchylił stare, drewniane drzwi i włączył latarkę w telefonie.
- Tam są same szczury. - bąknęła Agnieszka.
- Trudno. Właź. - rozkazał Maciek i powoli weszli do środka. Popatrzyłem na Bieguna, który wciąż denerwował mnie swoją obecnością, a potem na Grześka, który skinął głową i poszliśmy w ślad za chłopakami. - Boże Święty.. - usłyszałem głos Maćka.
Wbiegłem tam jak poparzony i pierwsze na co zwróciłem uwagę to związana Melka, która patrzyła na nas z widocznym szczęściem w oczach, ale nie mogła nic powiedzieć przez zaklejone usta. Kot oderwał taśmę z jej ust i rozwiązał liny.
- Myślałam, że tutaj umrę. - westchnęła, opierając głowę o drewnianą ścianę. Dopiero teraz rozejrzałem się po pomieszczeniu i zobaczyłem, że wcale na takie opuszczone miejsce to to nie wyglądało. Zdecydowanie ktoś dbał o to miejsce.. - Dziękuję.. - szepnęła.
- Jak się tu znalazłaś? - zapytał Krzysiek. - Wariowaliśmy ze strachu, dziewczyno!
- Ja... pamiętam, że biegłam.. a potem przystanęłam pod drzewem i nagle dostałam czymś w głowę, ale na tyle słabo, że pamiętałam jak zaczął wciągać mnie do swojego samochodu i potem odjechaliśmy właśnie tu..
- Zrobił ci coś? - tym razem to ja zebrałem w sobie odwagę na odezwanie się. Spojrzała na mnie i... miała takie zawiedzione, smutne spojrzenie, że miałem ochotę strzelić sobie w łeb. Przecież to ja byłem wszystkiemu winien..
- Wrzucił mnie tutaj i związał, a potem powiedział, że wróci rano... i rzeczywiście tak zrobił. Powiedział, że nie lubi jak ktoś się kręci po jego terytorium, a potem...włożył mi ręce pod bluzkę i zaczął mnie obmacywać, ale obiecał, że wróci wieczorem i dokończy to co zaczął... - po jej twarzy poleciało kilka łez. - Zabierzcie mnie stąd, błagam. - popatrzyła na nas. Niewiele myśląc wziąłem ją na ręce i poprosiłem chłopaków o przejście. Teraz liczyło się dla mnie tylko jej bezpieczeństwo...

****

- Na pewno nie chcesz jechać na pogotowie? - zapytał Krzysiek, gdy staliśmy już przy samochodach. Chwała, że teraz połowa mogła jechać z Maćkiem. Przynajmniej moje obite boki trochę odpoczną, bo wiem, że spuchły już ponad normę. Apropo Maćka.. 

- Dzięki. - powiedziałem po chwili patrzenia na niego. - I przepraszam. 

- Nie no.. przepraszać to mogę wyłącznie ja, a podziękowań nie trzeba. Kiedyś mi się jakoś odwdzięczysz, ale jak na razie - pilnuj jej, bo drugi raz już mogę nie mieć nosa w takiej sprawie. - zaśmiał się, podając mi dłoń.
- Poczekajcie to zrobię zdjęcie! - roześmiał się Grzesiek.
- Oj nie świruj. Już myślałem, że znormalniałeś, ale jednak nie. - Krzysiek przewrócił oczyma. - Ładuj się jak chcesz czymś wrócić do domu.  - rozkazał, wsiadając do swojej żółtej paczki zapałek i zapinając pas. Maciek wsiadł do swojego samochodu, wraz z nim Biegun i Agnieszka. Natomiast ja stałem jak debil oparty o bagażnik krzyśkowego wozu i patrzyłem na Melkę.
- Przepraszam. - odezwała się.
- Ty mnie?
- Nie przerywaj mi, proszę. - posłała mi znaczące spojrzenie. - Przepraszam za to, że.. że tak bardzo się w tobie zakochałam, ale przestraszyłam się tej całej bliskości, miłości.. Zachowałam się jak skończona kretynka zrywając z tobą, ale... dzięki temu zobaczyłam, że cholernie mi na tobie zależy i będę robić wszystko, żeby znowu z tobą być.. Chyba, że tego nie chcesz.. - niepewnie przygryzła wargę, patrząc w asfalt. Delikatnie ująłem jej podbródek i zmusiłem do spojrzenia na mnie, a potem namiętnie wpiłem się w jej usta. Tak bardzo brakowało mi pocałunków z nią, że byłem w stanie nie przerywać tejże chwili, lecz gwizdy chłopaków z samochodu zrobiły to za mnie.
- Kocham cię. - szepnąłem. - Nawet nie zdajesz sobie pojęcia jak wariowałem, gdy zniknęłaś.
- Ja też cię kocham. - uśmiechnęła się i ponownie złączyła nasze usta...

Od autorki:
Kurcze... to koniec, czujecie to?
Smutny koniec, bo uwielbiałam to opowiadanie.. i myślę, że wy również je w jakimś malutkim stopniu polubiliście ^^
1. Dziękuję za każdy komentarz z opinią. Dziewczyny, jestem ogromnie wdzięczna za komentowanie! Bez tego poddałabym się już dawno.
2. Dziękuję za tyle wejść. Jesteście niesamowici <3
3. Dziękuję Ann x za nominację tego bloga do Skocznego Opowiadania Wakacji. Kochana, nawet nie wiesz jak bardzo się cieszę, że to opowiadanie tak bardzo przypadło Ci do gustu!
4. Zapraszam na inne swoje blogi, do których linki znajdziecie poprzez wejście w mój profil bloggera. Mam nadzieję, że i tam będe mogła na was liczyć ;)
5. Melka i Bartek są razem - święto narodowe!
6. Każdą osobę która czytała to opowiadanie proszę o komentarz. Nawet jedno słowo będzie dobre. Chcę wiedzieć ile was było, kochane. ;)

Buziaki! ♥