Rozdział dwudziesty trzeci.

Mieszkanie na obrzeżach Zakopanego | godzina 10.00

- Może spróbuj jeszcze raz do niej zadzwonić. - trajkotał Grzesiek. Milion razy zastanawiało mnie czy on w ogóle słuchał co mówię. - Sorry... - jęknął przepraszającym tonem, gdy jego brat zmierzył go spojrzeniem. - W takim razie jedź na policję i zgłoś zaginięcie. 

- Pojadę i odeślą mnie z kwitkiem! - warknąłem. Od momentu zgubienia jej tropu w tym lesie chodziłem jak tykająca bomba. Wczoraj jeszcze z dobre pół godziny szukałem jej po okolicy, krzyczałem, przepraszałem, ale nie spotkałem się z jakimkolwiek odzewem. Coraz bardziej zaczynałem się martwić, bo Melka nie należała do osób, które od tak gubią swoje rzeczy po ulicy i znikają jak kamfora! 

- Bartek, spokojnie. - odezwała się Agnieszka. - Rozumiem twoje zdenerwowanie, ale nie możesz zgrywać niedostępnego gdy wszyscy próbujemy ci pomóc. 

- Jak ja mam być spokojny? Jak ty byś mogła być spokojna jakby tobie Klemens przepadł bez śladu!? 

- Opanuj się do cholery jasnej! - krzyknął zdenerwowany Krzysiek i pchnął mnie na sofę. Przy okazji uderzyłem głową o ścianę, ale ten ból niczym nie równał się z bólem serca i wyrzutami sumienia. 

- Opowiedz na spokojnie o wczorajszym wieczorze i najmniejszym wydarzeniu, okey? - dziewczyna Klemensa położyła dłoń na moim ramieniu i uśmiechnęła się. Chyba tylko ona w tym towarzystwie jeszcze potrafiła zachować zimną krew. Biegun mordował mnie wzrokiem, Miętus patrzył z pogardą, jego brat był obecny ciałem ale duchem już raczej błąkał się w myślach i brał pod uwagę najdziwniejsze opcje zniknięcia Amelii. 

- Tańczyłem z tą waszą koleżanką, z taką blondynką. - popatrzyłem na Krzyśka. - Nie miałem żadnych zamiarów wobec niej, chciałem się tylko pobawić, potańczyć, napić w dobrym towarzystwie, bo kilka dni temu... Melka ze mną zerwała. 

- To wy byliście razem? - Grzesiek natychmiastowo wrócił do żywych. - O przesłodki jeżu! 

- Zamknij się. - syknął jego brat. - Mów dalej. 

- Melka to widziała. Kilkakrotnie łapałem ją na tym jak na nas patrzyła i widziałem smutek w jej oczach, ale.. ale to dodawało mi jedynie motywacji do wzbudzania w niej zazdrości. Miałem nadzieję, że w pewnym momencie podejdzie do nas, odciągnie mnie i... ale po chwili podszedłeś do niej ty.. - syknąłem, mierząc spojrzeniem Bieguna. - Polecieli na spacer jak para zakochanych nastolatków! Pomyślałem sobie, że Melka poszła z nim bo już jej się znudziła samotność i będzie szukać pocieszenia w jego ramionach... dlatego...dlatego po chwili zacząłem całować tę blondynę i najpierw poszliśmy za róg domku, a potem do samochodu... Byłem w stanie zwyczajnie ją tam przelecieć, ale w pewnym momencie zobaczyłem jak Melka stoi za szybą i wszystko widzi, a potem uciekła z płaczem. Wywaliłem tę cizię z samochodu i za nią pobiegłem, ale to był odstęp jakichś pięciu minut, bo ta lafirynda nie chciała mnie zostawić!  Resztę już znacie.. 

- Zachowałeś się jak zwyczajny palant! - ryknął Krzysiek. Zdenerwowany Biegun to rzadki przypadek, więc jego furia wywołała u mnie ciarki na plecach. - Tylko idiota zachowa się tak jak ty! 

- Wiem, że to było głupie, ale...

- Ale co?! Ale nowa dupa się przyplątała to chciałeś sobie zamoczyć?! 

- Jak masz się na mnie wydzierać to stąd spieprzaj! 

- Współczuję jej, że to akurat w tobie się zakochała. - powiedział przez zaciśnięte zęby, patrząc mi w oczy. - A tobie współczuję, że zamiast myśleć głową to wybierasz myślenie tym co masz w spodniach! 

- A możecie się zamknąć obaj?! - do akcji wkroczył Miętus. Rzeczywiście atmosfera zrobiła się trochę za gęsta i głośna. Jeszcze chwila, a wszystkie szklane rzeczy popękają w drobny mak od hałasu. - Ty nie jesteś dobry, ale ty też lepszy nie jesteś! - wskazał równo na mnie i Bieguna. - Po jaką cholerę jej tą miłość wyznawałeś, co?! Gdybyś zamknął dziób to wróciłaby z tobą na spokojnie i teraz nie musielibyśmy jej szukać. 

- Ja się przesłyszałem? - wszyscy ucichli. Słychać było głęboki oddech Bieguna i co sekundowe pomrukiwania Krzyśka. - Wyznałeś miłość mojej dziewczynie?! - dorwałem się do niego i złapałem za skrawki koszulki. 

- Ty w tym czasie chciałeś pieprzyć jakąś cizię, więc wyluzuj może co?! - odepchnął mnie i ponownie poleciałem na kanapę. 

- Myślałem, że jesteśmy kumplami! - pokręciłem głową z niedowierzaniem. - A ty jedynie kombinowałeś jak się do niej dobrać! - znów dorwałem się do niego, ale tym razem nie dałem się odepchnąć. Kurczowo przywarłem go do ściany i byłem w stanie zrobić mu każdą najmożliwszą krzywdę!

- Chcesz go udusić idioto?! - mocne szarpnięcie Grześka pociągnęło mnie w tył, zaś Biegun nareszcie złapał dech i powoli czerwień znikała z jego twarzy. - Dziwisz się Maćkowi, że jest narwany jak byk na krowę, a sam lepszy nie jesteś. Prościej byłoby pojechać na działkę. W dzień będzie lepiej szukać jakiekolwiek śladu, ale jak wy się wolicie tłuc za nic to możemy siedzieć nadal na tyłku i nic nie robić! - wybuchnął. Na twarzy każdego z nas malowało się ogromne zdumienie, bo z łazjowatego i głupiutkiego Grześka w końcu wylazła jakaś rozsądna bestia. Zapanowała cisza. Znowu. Już zaczynała boleć mnie głowa, bo dotychczas w mieszkaniu nie było ani chwili bez krzyku. 

- Idę zapalić samochód w takim razie. - odezwał się Krzysiek i już go nie było. Trzy minut po nim wyszedł Biegun w towarzystwie Agnieszki, a ja i Grzesiek na samym końcu. Nie liczyło się nic więcej poza znalezieniem jej, ale było to jak szukanie igły w stogu siana..

Działka Miętusów | godzina 11.30

Żółte cinquecento Krzyśka gnało ponad sześćdziesiąt kilometrów na godzinę, co przy tej prędkości było bardziej niż pewne, że zostaniemy bez podwozia, ale na całe szczęście dojechaliśmy cali i zdrowi. Jedynie mnie, Agnieszkę i Grześka bolały ramiona i boki, bo siedzieliśmy ściśnięci na tylnych siedzeniach jak sardynki w puszce. Każdy milczał, ale radio w samochodzie ciągle dawało o sobie znać, bo słynna discopolowa składanka "DJ'a Krzycha co ledwie zdycha" leciała na okrągło. 

- Macie coś? - zapytałem. Spędziliśmy już tutaj pół godziny, a nikt nie znalazł niczego istotnego. 

- Nie. - odburknął Biegun. Jego obecność irytowała mnie tutaj najbardziej. Po jaką cholerę się tu z nami przyplątał? Przeszkadza jedynie w oddychaniu! 

- Tak. - powiedział Grzesiek, bacznie wpatrując się w coś na jezdni. Jak jeden mąż ruszyliśmy do bruneta, który oglądał ślad po zahamowaniu na szosie. 

- To jest twoja poszlaka? - Krzysiek wywrócił oczami. - Się kuźwa Scooby Doo znalazł. 

- A może jednak to jakiś ślad? Może ktoś zahamował, bo zobaczył błąkającą się dziewczynę, a potem wrzucił ją do samochodu i odjechał?
- Pij mniej tego actimela, bo zaczyna ci się pieprzyć.
- Staram się po prostu racjonalnie myśleć, bo ani ty, ani Bartek, ani Krzysiek nie potraficie się teraz skupić! - warknął.
- Zapomniałeś o mnie. - wtrąciła się narzeczona Klemensa.
- Nie chciałem cię mieszać w towarzystwo tych pajaców.
- Odezwała się Primadonna! - starszy Miętus kolejny raz uniósł głos.
- A nazywaj se mnie jak chcesz, ale najpierw popatrz na tych dwóch, co wyglądają jakby spadli z księżyca, a potem się drzyj na pół wsi! - wskazał na mnie i Bieguna, a potem odwrócił się na pięcie i zaczął iść w kierunku działki. Nie wiem dlaczego Krzysiek tak wsiadł na tego biednego Grześka, bo on chyba jako jedyny miał trzeźwą głowę do myślenia i potrafił coś skleić całość.
- Może jednak po niego pójdziesz? - zapytałem. Zimne spojrzenie Krzyśka wywołało na moim ciele dreszcze, więc postanowiłem się zamknąć. Usiadłem po turecku przy brzegu szosy, tym samym dając reszcie do zrozumienia, że opadam z sił i bezradności. Prościej byłoby gdyby chociaż miała ten telefon. Może wtedy odezwałaby się sama, może osoba która ją porwała dałaby jakiś znak.. Ale może ona wcale nie została porwana? Może ktoś po prostu jechał i podwiózł ją do miasta z dobrego serca, albo jechał tędy któryś z naszych znajomych...
- Znajdzie się. - powiedziała Agnieszka, siadając obok mnie na trawie. - Ja wiem, że takie pocieszne słowa teraz się na nic zdadzą, ale musisz wierzyć, że będzie dobrze. Myślenie o najgorszym tylko pogarsza sytuację i nie pomaga.
- Powiedziałaś Klimkowi?
- Nic mu nie mówiłam. - odparła. - Jutro konkurs, a on jedynie by się zdenerwował i nie daj Boże zrezygnował ze startu. Wierzę, że Melka znajdzie się do jego powrotu i wszyscy unikniemy kwasu.
- Wszyscy? Chyba tylko ja. - mruknąłem. - Jezu... po porostu nie wiem co już mam myśleć! Boję się, że coś jej się stało, ale mam nadzieje, że jednak nic jej nie jest,  że jest cała i zdrowa..
- Ona nie ma tutaj żadnych znajomych, u których mogłaby się zatrzymać? - zapytała.
Nasi znajomi...
Jakakolwiek znajoma nam osoba..
Osoba, którą znamy dobrze..
- Jedziemy. - momentalnie wstałem, otrzepałem spodnie i popatrzyłem na Agnieszkę, która nie wiedziałam o co mi chodzi, ale uczyniła to samo i poszliśmy do chłopaków. - Odpalaj auto. Jedziemy. - rzuciłem w stronę Miętusa i obszedłem cinquecento dookoła.
- Masz przebłyski weny jak Grzesiek? - Krzysiek przewrócił oczyma.
- Wiesz co Krzychu? Wpieniasz mnie dziś po całości. - syknąłem. - Ale chyba wiem kto może wiedzieć gdzie jest Melka, więc zanim ci przyłożę to mi się jeszcze przydasz.
- Dokąd? - popatrzył na moje odbicie w lusterku. W głowie miałem jedynie obraz twarzy Kota, więc Miętus nawet nie pytał dwa razy o kogo mi chodzi. Odruchowo zacisnąłem szczękę i dłonie w pięści, a ten ruszył...nawet z piskiem opon, co myślałem że jest niemożliwe w tym aucie!

Od autorki:
Krótki bo krótki, ale jest.
Czy to dobry moment na informację, że to przedostatni rozdział tejże historii? ;))
Buźka!

BRAWO CHŁOPAKI! ♥