Rozdział dwunasty.

Dom rodzinny Klemensa | godzina 12.55

Pogoda na zewnątrz była dość paskudna i aż nie chciało się wychodzić na zewnątrz, dlatego współczułam biednym sąsiadom, którzy nakrywając się gazetą, uciekali do swoich aut i pośpiesznie zamykali za sobą drzwi. Nawet kot pani Kwiatkowskiej, sąsiadki z domu obok, nie siedział na wujowym samochodzie, bo pewnie bał się, że jego powabne futerko oklapnie i nie będzie tym samym puszystym ( albo po prostu grubym ) kociakiem. Owa pogoda oddawała także mój dzisiejszy nastrój. Nie wiem, czy spowodowany był tym, że z samego rana w domu działy się przeróżne rzeczy to mnie wytrąciło z równowagi, czy w ten oto sposób pokutowałam za wczorajsze wydarzenia. Może Bartek rzucił na mnie klątwę za te wszystkie słowa i do końca życia przyjdzie mi się męczyć. Ten chłopak miał wiele tajemnic, więc magiczne moce w jego dłoniach nie zdziwiłyby mnie jakoś szczególnie.

- Melka! - wzdrygnęłam się i odwróciłam w stronę uśmiechniętej Agnieszki. Chyba jako jedyna w tym domu miała dziś dobry humor i nawet ciągle płaczące junior jej nie wyprowadzał z równowagi. - Pytałam, czy pijesz kawę, bo ta woda gotuje się od pięciu minut. - zaśmiała się i wyjęła z szafki dwa kubki tuż po tym, jak skinęłam głową. - Kac morderca? - zagadnęła, nasypując do kubków kawy.
- Nie, nie. - odparłam. - Jakiś dzień taki... dołujący.
- Zgadzam się w stu procentach. - zalała cieczą nasypany wcześniej proszek i przesunęła jeden kubek w moją stronę. - Wszyscy dziś chodzą jak tykające bomby.
- Jak nie gorzej. - odparłam, wpatrując się w ginącą piankę na wierzchu kubka. - Agnieszka? - popatrzyła na mnie pytająco. - Klemens nadal jest na mnie zły o to co mu wtedy powiedziałam?
- Nie wiem o czym mówisz. - widziałam po jej błądzącym spojrzeniu, że kłamała. Dziwiło mnie jedynie, że skoro wyśpiewał jej wszystko od A do Z, że będzie ze mną rozmawiać na luzie, bez żadnych spięć i niepotrzebnych docinek. - Dobra, co nieco mi powiedział. - westchnęła po chwili. - I jeśli myślisz, że mam zamiar cię ochrzaniać za to, co mówiłaś, to źle myślisz. - uśmiechnęła się łagodnie.
- To znaczy... no wiesz... - zająknęłam się.
- Klemens potrafi być nadopiekuńczy i wścibski. - mimowolnie przytaknęłam. - Ty też potrafisz palnąć jakąś głupotę. - tutaj również musiałam się zgodzić. - Ale w tej walce wygrałaś ty pomimo tego co powiedziałaś, bo Klemens chciał na siłę cię sprowadzać na dobre tory, a to twoje życie i sama wiesz co będzie dla ciebie dobre. I wiesz co, Melka? Cieszy mnie, że w końcu ktoś dotarł do Klimka i wywołał u niego jakieś wyrzuty sumienia. - dodała.
- Klemens ma wyrzuty sumienia? - uniosłam brwi w geście zdziwienia. Wow, to była nowość. Przez chwilę myślałam, czy aby nie pójść z tym do telewizji i ogłosić to na całym świecie.
- Pogadaj z nim. - dziewczyna zabrała swoją kawę i mleko, które robiła w międzyczasie. - Mogę go zaraz przysłać na dół, jeśli chcesz. - wróciła się na moment, by mi to powiedzieć i czekała chwilę na moją reakcję, ale odmówiłam jej po chwili. Najpierw chciałam ułożyć sobie myśli dotyczące Kłuska, Kaśki i Krzyśka, od którego dostałam właśnie wiadomość: Jeśli nie zmieniłaś zdania to przyjdę po ciebie około 15. ;) Uśmiechnęłam się do ekranu, szybko wystukałam krótką wiadomość i usiadłam przy stole, po czym położyłam głowę na rękach i w spokoju mogłam przemyśleć kilka spraw.

Randka | godzina 17.40

Kocyk rozłożony nad płynącą rzeczką, obok kosz piknikowy, całkowicie odludne miejsce, śpiew ptaków i wesoło rozmawiający Krzysiek. Usta nie zamykały mu się od początku naszego spotkania, ale ja nie miałam nic przeciwko temu, by rozmawiał za nas dwoje. Opowiadał mi o wszystkim, począwszy od okresu dojrzałości, a skończywszy na czasie teraźniejszym. Może było to niezbyt grzeczne, ale kilkakrotnie odpływałam w nieznane krainy i myślami błądziłam przy pewnej osobie, lecz nie potrafiłam powiedzieć sobie magicznego słowa dość. 

-... więc Maciusiak zaczął nam tłumaczyć, że nie można paradować pół nago po hotelu i wtedy do pokoju wpadł Stefan z ręcznikiem na biodrach, bo mu się szampon skończył. - dokończył opowieść i wpił się w truskawkę, a ja cicho się zaśmiałam. Szczerze powiedziawszy nie przypominałam sama siebie. Zazwyczaj śmiałam się ze wszystkiego, miałam na wszystko odpowiedź, a dziś.. Dziś miałam dzień typowej, jednodniowej depresji ducha. Kostka rosołowa odczuwała więcej tego dnia niż ja - zwykła, pospolita dziewczyna, która nie ogarnia samej siebie i otoczenia. - Mela, co jest? - zapytał Krzysiek i ujął w swoją dłoń moją. 

- Nic. - beznamiętnie wzruszyłam ramionami, ale to nie zadowoliło mojego rozmówcy. Pocmokał jedynie i pokręcił głową. - Naprawdę, Krzysiek, nic się nie dzieje. - wysiliłam się na słaby, lecz szczery uśmiech. 

- Chodzi o Klemensa? - zapytał. - Jesteś smutna z powodu waszej kłótni? - cały Krzysiek, jak zawsze szukał powodu i nie mógł spocząć dopóki tego nie zrobił. - Wiesz, że możesz mi powiedzieć... - powiedział cicho. 

- Wiem. - wychrypiałam. - I zgłoszę się do ciebie jak naprawdę będę miała problem, okey? - popatrzyłam na niego kątem oka, uśmiechnął się. Lubiłam kiedy na jego twarzy pojawiał się uśmiech. Lubiłam całą jego osobę za charakter, urodę i styl bycia. Był wesołą osóbką każdego dnia i tylko od czasu do czasu miewał akty desperacji i kryzysu. Od zawsze dziwiło mnie dlaczego ktoś taki jak on ma zawsze problem ze znalezieniem swojej drugiej połówki. Przecież nie od dziś wiadomo, że takiego chłopaka tylko ze świecą szukać. - Opowiesz mi coś jeszcze? - zapytałam ochoczo, a chłopak zabrał się za opowiadanie kolejnej historii z zawodów Pucharu Kontynentalnego tylko tym razem głównym bohaterem był Bartek Kłusek. I jak tu człowiek biedny ma zapomnieć, jak na każdej drodze spotyka coś, co chce ominąć szerokim łukiem. Postanowiłam jednak, że dzisiejszy dzień zarezerwowany jest dla Bieguna i to o nim powinnam myśleć. Dlatego po jakimś czasie nareszcie wyluzowałam i zaczęłam normalnie rozmawiać z Krzyśkiem o świecie. Przecież nie można myśleć o jednej osobie, której się nie lubi, bo grozi to zamknięciem w świecie psychopatów. 

- Dlaczego taka dziewczyna jak ty jest sama? - zapytał brunet. Nieco zdziwiło mnie jego pytanie, gdyż zazwyczaj nie obchodziło to nikogo z mojego otoczenia. Wlepiał we mnie swoje przenikliwe spojrzenie, przez które nie czułam się zbyt komfortowo. Działał na mnie jak pieprzony magnes - przyciągał, kiedy chciał i odpychał, kiedy chciał. 

- Widocznie coś musi być ze mną nie tak. - odparłam. 

- Jesteś ładna, pyskata, wredna, ale potrafisz być miła, dobra i pomagasz ludziom. - poruszał brwiami. 

- A kiedy ja ostatnio ludziom pomagałam? - zaśmiałam się. 

- Teraz pomagasz mi. - powiedział. - Umówiłaś się ze mną na randkę, a to jest pomoc, bo wczoraj prawie się rozbeczałem nad własnym losem. - chłopak zakręcił plastikową butelką po pepsi, a potem spojrzał w płynącą wodę. - Czasami fajnie jest pobyć samemu, wyszaleć się, ale potem przychodzi taki czas, że chcesz mieć kogoś obok, do kogo mógłbyś się przytulić i pożalić, a potem spędzać miłe wieczory..

- Więc dlaczego nie szukasz swojej drugiej połówki? - weszłam mu w słowo.

- Wydaje mi się, że znalazłem, ale... To skomplikowane. - przyznał cicho. 

- Życie jest skomplikowane, miłość jest skomplikowana, ale to, że kogoś poznałeś i być może widzisz w tej osobie swoją drugą połowę, wcale skomplikowane nie jest. - powiedziałam.

- Widzisz.. To jest taka trochę sytuacja bez wyjścia. - podrapał się po karku. - Ta dziewczyna spodobała się nie tylko mi, ale i mojemu dobremu koledze... Podoba mi się, ale zawsze gdy jest blisko, widzę, że nie mam u niej szans, bo ona woli kogoś innego, kogoś kto nie jest mną, kogoś kto wygląda zupełnie inaczej niż ja, po prostu...

- Że woli tego kolegę? - wkroczyłam do akcji, gdy jego zdanie przestało składać się w całość. Skinął głową. - Może daj jej jakiś znak, że ci się podoba. - uśmiechnęłam się do Krzyśka. - Może ona również zauroczyła się tobą, a ty odbierasz sygnały, że woli tego drugiego. 

- Co miałbym zrobić? Stanąć na skrzyżowaniu i pokazywać jej plakietki z wyznaniami miłości? - zaśmiał się, a ja mu zawtórowałam. 

- Jeśli w ten sposób chcesz ją zdobyć.. - podniosłam dłonie w geście poddania się. - Miałam na myśli jakieś rozmowy, zaproszenia na kawę, do kina, czy coś w ten deseń. 

- Myślisz, że to coś zdziała? - zapytał z nadzieją w oczach. 

- Tak mi się wydaje. - odpowiedziałam. - Krzysiu, kto nie ryzykuje...

- .... ten nie pije szampana, wiem. - przytaknął. - Kiedy wracasz do domu? - wzruszyłam ramionami. Był kolejną osobą, która o to pytała, a ja wciąż nie znałam odpowiedzi. Bo nie chciałam tam wracać, nie miałam do kogo, ale zostać tutaj też nie miałabym po co, bo z kim i dla kogo? Dla własnej wygody, czy dla wygody moich rodziców, którzy odetchnęli by z ulgą, że ich dziewiętnastoletni problem w końcu wyniósł się z domu i to dobry kawałek stąd. Z krótkiego zamysłu wyrwało mnie lekkie szarpnięcie, które spowodowało, że wylądowałam w ramionach Krzyśka, oparta o jego klatkę piersiową. - Zostań tutaj. - szepnął, patrząc mi w oczy. Miałam wrażenie, że zbliżał się do mnie z chwili na chwilę. Czułam jego oddech na policzku i gdy był już tak bardzo blisko, że nasze nosy się stykały, odsunęłam się i wstałam, następnie idąc w stronę brzegu rzeczki. 

- Przepraszam. - po chwili pojawił się obok mnie Biegun ze skruszoną miną. - Nie powinienem był...

- Przecież do niczego nie doszło. - starałam się brzmieć wesoło, ale raczej mi to nie wychodziło. Nastała dziwna cisza, którą przerywał krzyśkowy katar. - Lubię tę piosenkę. - powiedziałam w chwili, gdy z telefonu chłopaka wydobyły się znajome mi rytmy.

- Zatańczymy? - poruszał zabawnie brwiami. 

- A w życiu! - strzeliłam go w ramię. - Kto ostatni się rozbierze i wskoczy ten gapa! - krzyknęłam, po czym wyrzuciłam z kieszeni telefon i inne małe duperele, i zabrałam się za zdejmowanie trampek. Biegunowi zajęło trochę ogarnięcie sytuacji, więc kiedy ja byłam już gotowa do wskoczenia w zimą wodą, ten był na etapie zdejmowania spodni, pod którymi ukrywał bokserki ze Scooby Doo. 

- Widzę, że ktoś nadal nam nie wyrósł z kreskówek. - zaśmiałam się, lecz w mgnieniu oka moje zadowolenie zmieniło się w strach, gdyż Krzysiek biegł w moją stronę i widziałam chęć mordu w jego oczach. Od dziecka nienawidził, gdy ktoś śmiał się z jego garderoby, ale cóż - nie trzeba ubierać tego, co zrobi z nas pośmiewisko. 

- Zobaczymy, czy będziesz tak fikać, jak znajdziesz się w tej wodzie, Murańka! - krzyknął. 

- Po nazwisku to po pysku, Biegun! - dodałam i wdałam się w ucieczkę przed skoczkiem.

Od autorki:

Przepraszam, przepraszam i jeszcze raz przepraszam za tak długie zwlekanie z dodaniem nowego rozdziału, ale nauka złożyła się w kupę z brakiem jakiejkolwiek weny i nie miałam na nic siły. 

Za siły do napisania tego wyżej dziękuję najlepszej, najpiękniejszej piosence Ellie Goulding "Love me like you do."  Ona najbardziej pomogła mi w napisaniu randki Krzysia i Amelki :)

Mam nadzieję, że rozdział się podoba!

Kolejny będzie o wiele, wiele szybciej. Obiecuję! Xxx

Buźka ;*